Smoleński taniec cmentarny – ciąg dalszy

Ewka Błaszczyk, 16.05.2018

Ekshumacja zwłok Arkadiusza Rybickiego, cmentarz Srebrzysko, Gdańsk, 14.05.2018.

Dziś w Gdańsku kolejna ekshumacja ofiary katastrofy smoleńskiej – Leszka Solskiego.

Planowałam napisać… Coś więcej o poniedziałkowej – 14 maja 2018 – ekshumacji Arkadiusza „Arama” Rybickiego. Byłam na gdańskim cmentarzu Srebrzysko. Ale słów stosownych brak, bo cisną się tylko te najgorsze. Słów brak, bo każde, jeśli z cywilizowanego słownika i przychodzące mi na myśl – zdaje się niewystarczające, niestosowne, zbyt małe i pozbawione proporcji. Poza wszelkimi proporcjami. Bo tam się działa rzecz niebywała i nieludzka. Trzeba tego doświadczyć, towarzyszyć bliskim w rozpaczy, by choćby musnąć skalę barbarzyńskiego chama na polityczne zlecenie uprawiającego ten potworny danse macabre. Zemsta, to tylko polityczna zemsta podniesiona do rangi „prawa” i odzierająca ludzi z najdroższych im wartości – spokoju grobu bliskiego człowieka.
Tak, trzeba być, by choć musnąć rozumem, ale wciąż pojąć tego niepodobna.
Trzeba zobaczyć rozpacz wdowy oddzielonej od grobu rzędem autokarów żandarmerii wojskowej, kordonami policyjnymi i usłyszeć szelest rozwijanych płacht namiotu ekshumacyjnego.
Trzeba zobaczyć uśmiechy policji i żandarmów. Dziesiątki tajniaków.
Trzeba usłyszeć i zobaczyć: wiosenny świergot ptaków, słońce, piękno zieleni gdańskiego cmentarza, a w tym gęstą niemoc, gdy uszu dochodzi dźwięk metalu napotykającego kamień.
Od 2015 roku, gdy barbarzyńcy przejęli Polskę, nie doświadczyłam z taką mocą potworności tej władzy. Odpowiedzialny jest znany.

To naprawdę niebywałe, jak jeden człowiek może upodlić miliony.

Jeśli za to nie odpowie, Polska nie będzie godna miana kraju cywilizowanego.