21 (plus/minus), czyli Postulaty 2017

Fotografia dokumentująca demonstracje i akcje ZOMO podczas stanu wojennego w Polsce w latach 1981-1983. Fotograf anonimowy, źródło: Wikimedia Commons

Wczoraj wrzuciłam na FB zdjęcie – karykaturę projektu pomnika, który miałby stanąć na Krakowskim Przedmieściu. Natychmiast pojawiły się „lajki”, roześmiane buźki, ktoś nawet udostępnił dalej. Ale były też komentarze typu:
– Temat zastępczy! Dobijają Konstytucję, a my zajmujemy się pomnikami i urodzinami Tuska. Brawo my!

Z autorką wpisu dyskutowałam dłuższą chwilę argumentując, że:
– Nie jestem pewna, czy na powiedzenie „Nie szkoda róż…” itd. jesteśmy wszyscy gotowi…

Moja Znajoma:
– Zajmowanie się wszystkim po trosze to zajmowanie się NICZYM.

Szukałam analogii w przeszłości:
– Nie, to dłuższa droga. Pamiętam doskonale ruch oporu w czasach PRL; kropla drąży skałę… Alternatywą jest stanięcie natychmiast na czele zwołanego (natychmiast) wielkiego społecznego ruchu. Jakieś sugestie?

Odpowiedź:
– Te dwa czasy są nieporównywalne! Opór dzisiaj wymaga czegoś innego. Sugestie: przykładanie adekwatnej ważności do spraw i skupianie się na tym, co najważniejsze. Omijanie bzdur bez znaczenia. A co do drogi – ona jest krótka!

Przypomnijmy sobie Stocznię Gdańską, czy tam hasłem było „Obalić PRL”? W domyśle oczywiście tak, ale nikomu chyba się nie śniło, że ten mur naprawdę runie.
Przedmiotem rozmów było 21 postulatów – dużych i małych rzeczy, dziś niektóre z nich można by nawet nazwać „bzdurami”:

Akceptacja wolnych związków zawodowych
Prawo do strajku
Wolność słowa
Rzetelny przekaz w mediach
Wypłacenie wynagrodzenia strajkującym
Podniesienie wynagrodzenia zasadniczego
Wzrost płac
Wprowadzenie kartek na mięso i przetwory
Zniesienie cen komercyjnych
Więcej miejsc w żłobkach
Krótszy czas oczekiwania na mieszkanie
Wolne soboty
…

Z tych „różnych rzeczy” wyłania się obraz systemu, który czasem określa się jako totalitarny. A jak mogłaby wyglądać nasza lista, sporządzona w kraju demokratycznym?

Przed rozpoczęciem sprawowania mandatu posłowie składają przed Sejmem następujące ślubowanie: „Uroczyście ślubuję rzetelnie i sumiennie wykonywać obowiązki wobec Narodu, strzec suwerenności i interesów Państwa, czynić wszystko dla pomyślności Ojczyzny i dobra obywateli, przestrzegać Konstytucji i innych praw Rzeczypospolitej Polskiej.” Warszawa, grudzień 2016. Kordon policji przed Sejmem, fot. Robert Myśliński

Oto co tak na szybko przychodzi mi do głowy:

Stop dla zmian w Konstytucji
Przywrócić prawdziwy Trybunał Konstytucyjny
Zaprzestać rujnowania sądownictwa
Porzucić „reformę” szkolnictwa
Uznać wreszcie prawo kobiet do decydowania o sobie
Nie dla klauzuli sumienia
Przestać katować nas „teorią zamachu”
Nie dla upartyjniania Wawelu
Nie dla zawłaszczania Krakowskiego Przedmieścia
Wolna sztuka
Wolne media
Dość czystki w armii
Nie dla popierania ugrupowań nacjonalistycznych
Legalizacja zwiazków partnerskich
Nie dla zawłaszczania rocznic patriotycznych
Nie dla osłabienia pozycji Polski w UE
Tak dla konwencji antyprzemocowej
Nie dla ustawy o zgromadzeniach
Nie dla dewastacji przyrody

Mniej „dobrej zmiany”, więcej dobrego smaku
…
Jeszcze jakieś propozycje?

Nie ma „małych rzeczy”, wszystkiego trzeba bronić, o wszystko walczyć, wszystko wytykać. Nasze postulaty są znacznie mniej konkretne, podatne na interpretacje. Ale z drugiej strony, wolno nam je jeszcze głośno wyliczać. I tu rzeczywiście sprawa sprowadza się do Konstytucji… Na kolejny marsz szykujmy więc plakaty z całą listą, tak aby do wszystkich dotarło. Lepiej późno niż później.

Krysia Kierebinski