Na chandrę – zawsze Młynarski…

Żegnamy Wojciecha Młynarskiego. Bez jego piosenek PRL byłby nie do wytrzymania, a o nas samych wiedzielibyśmy znacznie mniej. Dziękujemy…

– Ja jestem jak te wrony. W życiu nie pomyślałem, żeby stąd wyjechać. Nawet jak mnie stan wojenny złapał w Szwajcarii, wróciłem od razu. Tu jest moje powietrze, mój Mokotów i moje Powiśle.

„Ballada o wieszczu”, onet.kultura

(…)
Gdy na polu ze śniegiem wiatr wyje,
żadna wrona przez chwilę nie kryje,
że dlatego na zimę zostają,
że źle fruwają,

ale wrona, czy młoda, czy stara,
się do tego dorabiać nie stara
manifestów ni ideologii –
i to ją zdobi

„Lubię wrony”, 1970

(…)
W południe kawka,
po niej lepiej się pracuje,

w krąg przemysławki
europejski zapach czujesz,

dyskretny kelner
na twój każdy gest się zgłasza,

wieczorem PAGART
na sto imprez cię zaprasza!

Po co ci więcej? Taką masz
geograficzną długość, słowiańską twarz,

więc się zachłyśnij aż do utraty tchu
światowym życiem ze mną – właśnie tu!

światowym życiem ze mną – właśnie tu!

„Światowe życie”, 1965

Minęły lata, proszę Pań,
I chmurzy lico moje,
Że dziś wczorajszy byle drań
Też śpiewa „Róbmy swoje!”.

I w mądrych ludziach przygasł duch,
Choć ciągle im tłumaczę,
Że gdy to samo śpiewa dwóch,
To nie to samo znaczy!

Inteligencie, wstydź się waść!
Nie pozwól sobie śpiewki kraść!

Róbmy swoje!
Kładźmy zbroje pełne wgięć!
Róbmy swoje!
Wróćmy słowom sens i chęć!
Twarz wróćmy słowu – bo bez twarzy
Największe słowo nic nie waży! Rodacy!
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Na tym dziś się skupmy
I z uporem róbmy swoje’95!

„Róbmy swoje – suplement” 

(…)
Mały kraj, co tak uważa
z pokolenia w pokolenie,
że ktoś ciągle go obraża,
że ktoś wciąż go nie docenia.

Czasem ktoś mu prawdę kropnie:
„Kraju mój, źle kombinujesz,
nikt się aż do tego stopnia
tobą nie interesuje.

Skończ te siupy, bo cię wpiszą
Do Guinessa czy Gallupa”.
A kraj okno trach i dyszy:
„Kto powiedział: kasjer dupa?!”

„Ballada o kasjerze”, 1991

Dlatego warto by pamięcią
w niezbyt odległą przeszłość pobiec
gdzie na historii tkwi zakręcie
tak zwany przyzwoity człowiek.
Chcę go przywołać, o, potomni,
budząc cwaniaczków śmiech i litość –
a może przy nim się przypomni
niewielkie słowo: przyzwoitość.

„Przyzwoitość”