Czas wyboru

Ja z chrześcijaństwa wyłuskałem sobie to, co dla mnie najważniejsze, nie wiarę, ale właśnie braterstwo, słowa Chrystusa z Ewangelii o konieczności napojenia spragnionego, nakarmienia głodnego, przyjęcia przybysza… Ten fragment katolicy powinni traktować jako prostą instrukcję: przecież gdy będą postępować według niej, to otrzymają zbawienie. Dlaczego więc tego nie robią?

– Widziałem wśród uciekinierów kobiety w ciąży, widziałem kobiety, które urodziły na łodzi, pontonie czy kutrze rybackim. Widziałem też zdjęcia kobiety, której dziecko było jeszcze połączone pępowiną, oboje martwi. Pokazał mi je doktor Pietro Bartolo, lekarz pracujący na Lampedusie, przez którego ręce przeszły setki tysięcy uchodźców. Postanowił pochować matkę i dziecko nie rozdzielając ich, w jednej trumnie. To są historie, które muszą do ludzi dotrzeć. A potem w Polsce obejrzałem w jednym z programów telewizyjnych głosowanie, czy mamy odsyłać uchodźców, czy nie. Ponad 80 proc. głosowało, że odsyłać. To jest nieprawdopodobnie straszna droga, ci ludzie przechodzą przez pustynię, siedzą rok albo dwa w Libii, gdzie są zniewoleni, gwałceni, niewolniczo pracują, potem przepływają przez morze na prowizorycznych łodziach, ryzykując utonięciem. I co, my mamy teraz odwrócić im te łódeczki? Odesłać ich tam z powrotem? Empatyczna wyobraźnia całkowicie zniknęła w naszych głowach (…)

Nie powinniśmy stawiać murów, tylko uznać, że nadszedł czas tworzenia kultury pomagania, powinniśmy nauczyć się pomagać. Pora sobie powiedzieć, że jesteśmy marnymi chrześcijanami lub nie jesteśmy nimi wcale w większości. (…) Musimy wybrać – jeśli chcemy być chrześcijanami, to stańmy się nimi, wypełnijmy to słowo treścią.

Jarosław Mikołajewski w wywiadzie przeprowadzonym przez Magdalenę Mach, „Gazeta Wyborcza. Magazyn Rzeszów” 05.01.2017