Przeciw nienawiści i rasizmowi

Wolność Poezji, rzeźba autorstwa Pio Fedi (1870-1883), bazylika Santa Croce we Florencji, fot. BH

Mam 24 lata, pochodzę z Ceseny (region Emilia-Romania we Włoszech). W 2011 r. przeniosłam się do Miami, a potem do Seattle, gdzie mieszkam od trzech miesięcy. Po raz pierwszy w życiu biorę udział w manifestacji przeciw nienawiści i rasizmowi z kampanii Trumpa. Mój pierwszy dzień w Ameryce wypadł na 1 września 2011 r. Nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Decyzja o opuszczeniu Włoch, w wieku 18 lat, była impulsem. Teraz zrozumiałam, czego szukałam: odmiany, szans. Szukałam Kraju, gdzie bycie kobietą nie byłoby przeszkodą w odniesieniu sukcesu, gdzie bycie młodym byłoby zaletą, nie wadą, gdzie każdy jest mile widziany. I znalazłam taki kraj. Przybyłam do Miami, stolicy imigracji. Potem do liberalnego Seattle. I tu obserwowałam wybory. Nie byłam sama. Były objęcia, łzy, wstrząs i strach. Moją pierwszą reakcją był telefon do mamy i projekt powrotu. Potem zdarzyło się coś innego. NIE RUSZĘ SIĘ STĄD. Nie przegonią mnie strach i zniechęcenie. Będę walczyć o to, żeby inni mogli uczynić USA swoim domem i żeby sami mogli mieć wielkie marzenia. Ponieważ ani kolor skóry, ani bycie kobietą, ani imigrantem nie może być powodem do wstydu.

Alessia Pizzoccheri, list do „La Repubblica”, 13-11-2016 (tłum. BH)