Miliarder i hillbilly

Wybory prezydenckie w USA zakończyły się zwycięstwem ksenofoba, łgarza i bufona. Publikujemy fragmenty komentarzy z prasy na całym świecie.

Małgorzata P. Bonikowska, „Gazeta. Dziennik Polonii w Kanadzie”, 12-11-2016

Fot. Donkey Hotey, Flickr 

Nie zapominajmy NIGDY tego, co zostało powiedziane, słów, które padały podczas drogi prezydenta elekta do Białego Domu.

Jak idolem biednych i pomijanych może być miliarder? To coś, co zawsze zastanawiało mnie w politycznym pejzażu Ukrainy. A jednak – ten sam model mamy dzisiaj w polityce naszego sąsiada i bliskiego sojusznika. Jak ludzie, którym nie starcza na zakupy i rachunki, mogą popierać i wierzyć komuś, kto lata własnym samolotem i ma złote klamki w luksusowym apartamencie przy 5th Avenue, komuś, kto dzięki manipulacjom swoich suto opłacanych księgowych nie płaci ani centa podatków, podczas gdy oni muszą z tych ochłapów, które mają, wydzierać jeszcze haracz dla IRS?

W czwartek świat oglądał toasty wznoszone przez Rosjan i radość, jaką w Moskwie wzbudziła wygrana Trumpa. Nie tylko zresztą tam. Radość dyktatorów sama w sobie powinna zapalać czerwone światła alarmowe wśród Polaków na całym świecie, bo przecież wiemy znakomicie czego spodziewać się można po obecnym władcy Rosji. Nie mogą, a przynajmniej nie powinny, nie niepokoić pozytywne opinie prezydenta elekta o Putinie, o masakrze na placu Tiananmen… Już w czwartek pojawiły się oficjalne doniesienia z Moskwy, że w czasie kampanii wyborczej miały miejsce regularne kontakty między Kremlem a sztabem wyborczym Trumpa.

Nie zapominajmy NIGDY tego, co zostało powiedziane, słów, które padały podczas drogi prezydenta elekta do Białego Domu. Nie zwalajmy na media – mądrzy ludzie zawsze czytają tzw. materiały źródłowe, a nie ich opracowania. Dlatego nauczyciele kazali czytać lektury, a nie bryki, a historycy studiują dokumenty, a nie opracowania innych historyków. Jeśli to, co mówił nie powoduje gęsiej skórki, to już nie wiem, co może ją wywołać. Wypowiedzi pełne nienawiści i lekceważenia, skierowane nie tylko do swojej konkurentki, ale do wielu grup obywateli swojego własnego kraju, a także do jego prawomocnie (i to dwukrotnie) wybranego prezydenta, do sił zbrojnych. Kraj w ruinie to przecież potwarz wobec wszystkich, którzy o ten kraj dbali i starali się go zreformować, mimo nieustannych walk z wiecznie wszystko negującym Kongresem (…)

Cały tekst Małgorzaty P. Bonikowskiej Miliarder i hillbilly w „Gazeta. Dziennik Polonii w Kanadzie”