O pięknie

Umberto Eco ur. 5.01.1932 w Alessandrii, włoski semiolog, filosof, mediewista, powieściopisarz, autor licznych prac naukowych, felietonów i esei. Szeroką sławę przyniosła mu pierwsza powieść „Imię róży”, potem były kolejne: „Wahadlo Foucaulta”, „Wyspa dnia poprzedniego” czy „Cmentarz w Pradze”. Był profesorem na Uniwersytecie we Florencji i na Uniwersytecie w Bolonii. Fot. Alessio Jacona, Flickr 

Pierwszym instynktem każdego człowieka, od dzieciństwa, jest niechęć do tego, co inne, i uznawanie innego za brzydkie. Ten instynkt jest zresztą prymitywnym źródłem rasizmu. Z biegiem czasu jednak ludzie przyzwyczajają się do inności. Europejczycy uważali afrykańskie totemy za brzydkie, a potem przyszli Picasso, Modigliani i awangarda XX wieku – Europejczycy uznali je za piękne i teraz kupują sobie na targach do prywatnych kolekcji. Podobnie z miastami – wobec takiego napływu innych ludzi pierwszą reakcją jest lęk, poczucie brzydoty. Tymczasem, abstrahując od wszystkich pozaestetycznych zastrzeżeń i polemik, muzułmanki o twarzach ujętych w chusty, częściowo zakryte, są piękne. Dla Europy jest to piękno nowe, zupełnie inne niż uroda kobiet z włosami puszczonymi na wiatr. A przez to ciekawe, wzbogacające nasz pejzaż.

Umerto Eco
w wywiadzie dla Jarosława Mikołajewskiego opublikowanym w Wysokich Obcasach