„Naszyzm”

Grażyna Olewniczak

Wilhelm Sasnal, Bez tytułu, 2007. Fot. Libby Rosof, udostępnione na Flickr 

Mam dość! To się dzieje na naszych oczach. Studenci z zagranicy uczący się w Toruniu mają mieć specjalne karty, żeby w sytuacjach, kiedy będą bici i napastowani przez „prawdziwych Polaków” mogli wezwać pomoc. Podczas ostatniego takiego incydentu, który miał miejsce w tym mieście przechodzący, albo dołączali się do znęcających się nad obcokrajowcami, albo pozostawali obojętni.

Wyszło z nas, nawet tych Polaków, którzy nie nazywają się „prawdziwymi” coś obrzydliwego, coś czego powinniśmy się wstydzić. Wyszedł „naszyzm”. Żałosne demony nienawiści, prymitywizmu. Nienawidzimy wszystkich, którzy są inni, a inni są nie tylko ci, o innym kolorze skóry. Inni są ci mówiący w innym języku niż polski, a nawet ci mówiący w języku polskim, ale bardziej wyszukanym. Inni są ci jeżdżący na wózkach inwalidzkich i nawet na ceremonii podziękowania paraolimpijczykom w Urzędzie Rady Ministrów ustawia się ich w tylnym rzędzie. Inne są kobiety, które chcą jedynie prawa wyboru, inni są ci, którzy mówią o chrześcijaństwie.

„Naszyzm”. Wypełzła za przyzwoleniem rządzących obrzydliwość, którą do tej pory wstyd było pokazywać. Wypełzła bezwstyd. Jesteśmy w większości społeczeństwem prymitywnym (nie przepraszam za te słowa), które zadawala się tylko tym, żeby mieć cokolwiek, najlepiej jeśli jeszcze zostanie to dane. Pieniądze dane, mieszkanie dane i igrzyska dane. Igrzyska. Afera Amber Gold, specjalne komisje śledcze z czynnikami społecznymi. Igrzyska. Widzę ten tłum prymitywnych ludzi, którzy krzyczą: ukrzyżować! To, co dzieje się na naszych oczach przeraża mnie.

Mam wrażenie, że nie należymy już do cywilizowanego świata, ale znajdujemy się na „dzikich polach”. Jeszcze nie tak dawno eksportowaliśmy kulturę, naukowców, teraz eksportujemy kiboli klubów sportowych, eksportujemy ideę „naszyzmu”, eksportujemy bezwstyd. Bezwstyd na każdym poziomie. Od „dyplomatołków”, po tych, co pracują na budowach, czy wyjeżdżających tylko na wczasy.

Jest mi wstyd, że jestem częścią tego społeczeństwa. Może to depresja jesienna, ale po roku od wyborów znów ręce opadają mi w bezsilności. Przez ten rok spotkała mnie i tych inaczej myślących ignorancja i pogarda. W ten rok kraj, z którego zaczynałam być dumna stał się krajem „obciachu”. Krajem, w którym niszczy się autorytety, krajem gdzie ludzie chcą zaspakajać najbardziej prymitywne instynkty, a rządzący przyklaskują tym pragnieniom. „Naszyzm”…

Grażyna Olewniczak

Ilustracja tytułowa:

Grant Wood „American Gothic”, 1930. Z otwartego archiwum Wikipedii