Czekając na afery

Krysia Kierebinski

Fot. wilhei. Z otwartego archiwum Pixabay 

Kolejny wieczór na fejsie, drugim okiem oglądamy szkiełko. Memy, wpisy, posty, teksty, których już nie chce nam się czytać – wystarczy tytuł, i tak wiemy o co chodzi: – prezydentura oceniona fatalnie, prawo kolejny raz łamane, Komisja Wenecka w drodze… W KODzie podobno zmiany – oj, szkoda? – klik, ktoś zakłada partię – ciekawe – klik, nie, na tę gębę już nie możemy patrzeć – klik… Tak, jest jeszcze duch w narodzie. Ciekawe czy politycy opozycji wiedzą, że tu jesteśmy…
Z każdym tygodniem przybywa nam znajomych. Pikietujemy, demonstrujemy, piszemy listy otwarte i wkurzeni, zaśmiecamy myśli wyrazami, których nigdy nie wypowiadamy głośno. No i jeszcze tak przez trzy lata… Co musi, może, powinno, się wydarzyć by ten czas był krótszy? Krążą w sieci różne petycje, ale to także tylko klikanie.

Czy w czasach szybkiego przepływu masowej i powierzchownej informacji mają szansę przebić się głosy intelektualistów starających się przewidzieć przebieg wydarzeń?
Czy docierają do nas wiarygodne próby odpowiedzi na pytanie, jak zmienić władzę?
Czy naukowe autorytety mają jeszcze wpływ na to, co myślimy i w rezultacie robimy? No i kto to właściwie teraz jest? Jakieś nazwiska może, albo źródła…? Oj, byle tylko nie kolejna analiza czy inna synteza…

Pytania nie są nowe, z podobnymi udał się dziennikarz kwartalnika Więź, Sebastian Duda, do jednego z najwybitniejszych intelektualistów współczesnego świata, Tony´ego Judta (1948-2010). Wypowiedź naukowca pochodzi z 2009:

«Im bardziej demokratyczne społeczeństwo, tym bardziej ograniczony wpływ wywierają na nie prawdziwi intelektualiści. Jeśli inteligentna krytyka władzy ukazuje się drukiem, jej wpływ pozostaje ograniczony do wąskiego kręgu odbiorców. Wolter mógł zwracać się do Fryderyka Wielkiego, a Zolę czytał każdy współczesny mu polityk. Ale dziś intelektualiści mogą mówić o szczęściu, jeśli uda im się zdobyć okrężną drogą dostęp do władzy i – dzięki rozważnemu wyborowi celu lub zwykłemu szczęściu – trafić w szczególnie czuły nerw decydentów lub opinii publicznej. Poza takim oportunizmem jedynym sposobem, by zmobilizować opinię publiczną przeciwko władzy, jest ujawnienie skandalu, zniszczenie reputacji lub otwarcie alternatywnego kanału informacji»

PiS nigdy nie było partią ideową. Najpierw nakręcała ich walka z „układem”, później „wina Tuska”. Plakietka z hasłami o wielkości Polski, przylepiona na czas wyborów, już odpadła. Nawet polityka Lecha Kaczyńskiego nie jest realizowana. Chodzi o władzę dla samej władzy. Nie tylko dla partii jako takiej, ale dla każdego z jej przedstawicieli, który tę władzę właśnie ma albo bardzo pragnie wreszcie ją dostać. Stąd już tylko krok do tarć wewnętrznych, konfliktów, walk o wpływy, o status, o przychylność wodza. Domek z kart w końcu zadrży.

Nie koncentrujmy naszej energii wyłącznie wokół sprzeciwu, skupmy ją na budowaniu ideologii różnorodności opartej na poszanowaniu prawa i obywatelskich swobód. Skandale już raz zmiotły PiS ze sceny politycznej, niech PiS samo „zadba” o kolejny. Natomiast „otwarcie alternatywnego kanału informacji”, jego szeroki wspólny front, zależy wyłącznie od nas. Pozostaje dobrze zgrać to w czasie.

PS
Stosując się do wymogów portalu krótkiej informacji, cytujemy zaledwie mały fragment artykułu Sebastiana Dudy „Śmierć intelektualisty” (Laboratorium Więzi, 30-06-2016). Cały tekst gorąco polecamy i będziemy do niego wracać. Jednocześnie dziękujemy Redakcji za udostępnienie.

Patrz też: Tandeta władzy