Inne morze

Jolanta Kruszka, Castelvetro di Modena

Jakiś czas temu nasz “capo redattore” poprosił mnie, abym napisała kilka słów o moich spostrzeżeniach na temat Polski, z punktu widzenia emigrantki żyjącej we Włoszech. Cóż mogę napisać? Że Zielona Góra pięknie się rozwija? Że u nas nie widać przejawów rasizmu i ksenofobii? Myślałam o tym długo, aż do wczoraj. Wczoraj pojechaliśmy nad Adriatyk. Pełen luz i relaks. Leżąc na plaży, obserwowałam ludzi. Obok nas pod parasolem rodzina z Maroka: małżeństwo z trójką dzieci. Dziewczynki w bikini, mąż i syn w normalnych kąpielówkach, ona w burkini. Nikt kompletnie nie zwracał na nią uwagi. Rozmawialiśmy z nimi – normalna rodzina jakich miliony na świecie. Jakieś 20 metrów od nas opalała się pani w topples. Też zero reakcji ze strony plażowiczów. Na plażach w Italii jest zakazany jakikolwiek handel, ale i tak między leżakami kręci się pełno sprzedających; są to w większości Murzyni i Murzynki. Mój towarzysz życia ma zwyczaj rozmawiania ze wszystkimi. Wszyscy oni mówili perfekt po angielsku. Fajna była ich reakcja, gdy słyszeli odpowiedź Roberto na pytanie, skąd jest (90% Włochów z naszego pokolenia zna tylko jeden język: włoski). Spacerowałam po plaży i nie widziałam jakiejkolwiek oznaki niechęci w stosunku do nich. Nie chcę tutaj absolutnie śpiewać hymnów pochwalnych na cześć Włochów, bo i tutaj zdarzają się agresje na tle rasowym, ale widząc dzieciaki o wszystkich możliwych kolorach skóry bawiące się razem, po prostu zazdrościłam Włochom. Czy byłoby to możliwe u nas? Nie wiem, obawiam się, że nie. Jestem przerażona naszym polskim zaściankiem, naszym strachem przed innością. Niestety, pędzimy w ślepy zaułek i boję się, że bardzo trudno będzie z niego wyjść.

p.s. Dziewczynie możemy tylko pozazdrościć figury i postawy.