Wszystko, co najważniejsze, czyli Andrzej Sprawiedliwy

A dzisiaj pan Andrzej walnął pięścią w stół. A jak pan Andrzej walnie pięścią w stół, to… walnie. Aż mu knykcie się zetrą. Przewał za przewałem: pan Andrzej taśmowo nominuje coraz to gorszych funkcjonariuszy, odwołuje ostatnich przyzwoitych urzędników (inni przyzwoici sami odeszli), podpisuje wszystko łącznie z kotem prezesa, a teraz – uwaga, uwaga – zagniewał się, że polityczka z zaprzyjaźnionej partii zagłosowała dwa razy, co zresztą nie miało wpływu na wynik głosowania. Zgroza! Pan Andrzej uniósł się słusznym gniewem („Jak to? Inni też sobie pozwalają? Nie po to zostałem prezydentem, żeby inni też cieszyli się przywilejem łamania prawa”) i co zrobił? Zwrócił się do marszałku Sejmu, pana Marka, z żądaniem (stanowczym poleceniem? uprzejmym poleceniem? poleceniem zwykłym? prośbą? marzeniem?), żeby ten przejrzał monitoring z sali sejmowej i przedstawił stanowisko, „czy rzeczywiście ta uchwała została na 100 proc. podjęta w sposób ważny”. Świetne! A pan Marek może mu dać wiele fajnych odpowiedzi, np. „Od… się i odzywaj się wtedy, kiedy ci pozwalamy, Andrzeju”, albo może też grzeczniej: „Morda w kubeł i odzywaj się wtedy, kiedy ci pozwalamy, Andrzeju”, albo… może też zupełnie inaczej. Może naprawdę wyliczyć, w ilu procentach uchwała została podjęta w sposób ważny, cokolwiek by to znaczyło. „Szanowny Panie Prezydencie, wraz z panem Wojtkiem z monitoringu obejrzeliśmy szesnaście razy przebieg głosowania, z wszystkich szesnastu ujęć szesnastu kamer, i jesteśmy teraz na 92 procent pewni, że głosowanie przebiegło tak, jak to widzieli wszyscy – poza Panem – za pierwszym razem. Nasza 92-procentowa pewność, że tak było, pozwala nam obliczyć, że ta uchwała została podjęta w sposób ważny w 88,5 procentach”. Czy taka odpowiedź ostudzi gniew pana Andrzeja? Miejmy nadzieję, że tak, bo przed nim jeszcze wiele ciężkich nocy podpisywania, a co by to było, gdyby znowu grzmotnął pięścią w stół i na dłużej uszkodził sobie spracowane dłonie?

Bartosz Hlebowicz